ლავლი ლალი

–საწოლი დაალაგე?
–კაი რა დე მაინც ხომ უნდა ჩავწვე?
–კარგი მე დაგილაგებ ისევ, მაგრამ შენ ვინ გაგაჩერებს ოჯახში?
–ისედაც ბედნიერი ვიქნები.
–ვაა ანგელოზივით გამოიყურები.
–ძაან იცი ანგელოზი რანაირად გამოიყურება! სად ნახე მაინც?
–გიხდება ეგ კაბა, მშვენიერი თევზები ახატია.
–მადლობა, მოხარული ვარ რომ მოგწონს დე.
–სად მიდიხარ
–არსააად, მეგობარი უნდა ვნახო.
–ცუდად არ მოიქცე!
–კაი რა დე გუშნდელი ბავშვი ხომ აღარ ვარ?!
–ღმერთი გფარავდეს.
–რაღა მიჭირს –გაიღიმა ლალიმ და ოთახიდან გამოვიდა. მიდიოდა ნაწვიმარ ქუჩაში, მიდოდა თავჩაღუნული და საკუთარ მუხლებს აკვირდებოდა. ცოტა ციოდა, მაგრამ აღარ წვიმდა. ცაც იწმინდებოდა აქაიქ დარჩენილიყო გრუბლები და ისინიც მთებისკენ მიდიდნენ, ნეტა იმათ. ლალი კი კვლავ მიაბიჯებდა სველ ქვაფენილზე საკუთარ ფეხის ხმას უსმენდა. მას ყველაფერი მუსიკად ესმოდა, ფეხის ხმაც, მშობლის ყვირილიც, მანქანის ღმუილიც…ყველაზე მეტად კი წყლის მუსიკა უყვარდა წვიმის რახუნი და შორიდან მოსული მდინარის ჩხრიალი.
მიდოდა, მთელი ქუჩა აკვირდებოდა მის თევზებიან კაბას. ლალი კი კვალ მიდოდა ხოდა გადოუბრუნდა ფეხი ანგელოზივით ბოვშს. THE END